Варшавын өдрүүд: Повшений цэцэрлэг

Хүү маань “Зайсангийн ам” гараад ирье гэв. Бид хоёрт одоогоор хийх ажил байхгүй тул би ч дуртай зөвшөөрөв. Үнэхээр л Улаанбаатарт бол Зайсан толгой руу явж байгаа юм шиг урд зүг зүглэв. Варшав хотын урд зах аж. Барилга бариагүй үлдсэн талбай нэлээд байна. Хотын ерөнхий төлөвлөгөөгөөр хотын хөгжлийн нөөц газар гэж байдаг юм байна. Түүнийг хэн нэгэн мөнгөтэй хүн аваад хашаа татчихдаггүй бололтой. Харин хотын ерөнхий төлөвлөлтийн дагуу бодитой хөтөлбөр боловсруулсан групп эрхийг авдаг байна. Тиймээс нөөц газар Варшавын урд хэсэгт нэлээд үзэгдэнэ.

Варшавын өдрүүд: Жүрик буюу талхан доторх цагаан ш...

Өглөө эрт 7 цагт явна гэсэн тул 5 цаг хагаст босов. Хүү унтаж байна. Намайг 6 цаг хагаст сэрээнэ гэсэн хүн өөрөө сэрэх арай болоогүй бололтой. Би ороо хурааж, ширээн дээрх номуудаа хүүгийн бэлтгэж өгсөн номын тавиурт эгнүүлэн өрөв. Тэгээд усанд орж биеэ бэлтгэв. Батжаргалтай хамт Дорота явах юм байна. Энэ польш эмэгтэй олон жилийн турш Байгалмаатай хамт ажиллаж буй найдвартай түнш юм. Би энд ирснээсээ хойш түүнтэй уулзаагүй бөгөөд уг нь тэднийх айл хөршүүд билээ. Тэрбээр миний ээж, дүү нарыг андахгүй сайн мэднэ. Би түүнтэй урд өмнө тухтай уулзаж байсангүй. Намайг сая ирэхэд гэрийнхээ цонхоор харсан гэх бөгөөд “Батаагийн аав гэхээр хөгшин хүн байх гэсэн залуу хүн байна” гэж Байгалмаад ярьсан байсан.
Батжаргал гэрээсээ гарч би зам дагуу тосч зогсов. Тэгээд л бид гурав зам нийлж Варшав хотоос 150 км зайтай мужийн төв хот руу давхив.

Варшавын өдрүүд: Хааны цэцэрлэг

Бөмбүүлэй замд бууж Батжаргал, Батхишиг бид гурав Хааны цэцэрлэгт очив. 1998 онд Батжаргалтай хамт энд ирж байсан тул танил санагдаж байлаа. Гэвч үзсэнээсээ илүү үзээгүй нь их, санахаасаа илүү мартагдсан нь их байв. Дөрөвдүгээр сарын сүүлч гэхэд Хааны цэцэрлэг аль хэдийн ногоорч цэцгийн хүрээлэнд умбаж байлаа.